historiek

In het voorjaar van 1902 zitten enkele jongeren samen op café, ze denken na hoe ze hun zondagen op een gezondere manier kunnen doorbrengen.  Isy Voet, een jonge Brusselaar (gewezen speler van R.A.C. Brussel), en werkzaam te Menen, stelt voor om een voetbalvereniging op te starten. 

Zo wordt op 28 Mei 1902 in lokaal Au Canon in de Ieperstraat de Sporting Club Meninois gesticht.  Andere initiatiefnemers zijn Richard Latour (eerste voorzitter) en Léon Michel (eerste secretaris).  Het eerste lokaal wordt café de l’ Abattoir, de clubkleuren : een wit hemd, met over de schouder een rood lint en zwarte broek.

Eerste speelveld : Place d’ Armes (huidig Vandermerschplein). 

​

Gedurende de eerste zes bestaansjaren wordt evenveel keer van speelveld veranderd, tot alle hoeken van de stad waren aangedaan.  Toch wordt er ook succes geboekt : in 1906 speelt S.C. Meninois voor het eerst kampioen, doch verzaakt aan de promotie.   Ook de junioren laten zich niet onbetuigd en spelen kampioen der beide Vlaanders, na een finale tegen A.A. La Gantoise (ook 1906).  Het seizoen nadien is het opnieuw prijs en behaalt onze Sporting zijn tweede titel, ditmaal wordt de promotie naar tweede afdeling West-Vlaanderen wel aanvaard.  In 1908 behaalt onze vereniging de zesde plaats op zeven.  Vanaf 1908 tot 1911 verdwijnt S.C. Menen uit alle rangschikkingen en blijkt niet meer te bestaan.  De ware reden is mij niet bekend, doch het alsmaar zoeken naar een geschikt speelveld lijkt mij aanneembaar.

​

In 1911 wordt de Sporting Club opnieuw opgestart en men sluit aan bij de K.B.V.B. 

We krijgen stamnummer 56 en de clubkleuren worden geel/zwart.  De wedstrijden worden gespeeld op de velodroom Meninois aan de Kortrijkpoort en dit door toedoen van Daniel Devos (weldoener, bestuurslid en later secretaris).  Tijden het seizoen 1913-14 wordt kampioen gespeeld en promoveert S.C. Meninois.  Helaas, de eerste wereldoorlog gooit roet in het eten en geel/zwart wordt gedwarsboomd in zijn opgang.  Pas in 1921 wordt de voetbalactiviteit hernomen.  In 1922 wordt de velodroom afgekeurd en moet S.C. Meninois op zoek naar een nieuw onderkomen.  Onder impuls van Harry Feneau wordt een samenwerkende vennootschap opgericht en worden de gronden aangekocht naast de molen “De Goede Hoop”.  In 1926 wordt onze vereniging zwaar gestraft voor het wangedrag van zijn supporters en moet het zes maanden met gesloten deuren spelen.  S.C. Meninois kraakt maar breekt niet en in 1927-28 wordt de poort naar nationaal voetbal open gebeukt. Helaas de spelerskern is al te verouderd en na amper een jaar degradeert onze club opnieuw. 

​

Nadat jaren een selectiecomité het elftal samenstelde, wordt vanaf 1932 gekozen voor een oefenmeester (trainer).  Het wordt Florimond “Floren Vanhalme, gewezen speler van Cercle Brugge en 38-voudig internationaal.  Reeds in 1934-35 werpt dit zijn vruchten af en promoveert S.C. Meenen naar de nationale reeksen.  Geel-zwart wordt er een gevestigde waarde, doch de tweede wereldoorlog brengt opnieuw ellende. Na de tweede wereldbrand weet S.C. Meenen in 1945-46 kampioen te spelen en klimt op naar eerste nationale (vergelijkbaar met tweede klasse).  Weer duurt dit verblijf maar een seizoen. 

Sporting lijkt over zijn hoogtepunt heen en moet na het seizoen 1951-52 afdalen naar Provinciale reeksen.  Onder leiding van gewezen speler Raymond Lamaire wordt na het seizoen 1955-56 weer de poort naar Bevordering geopend en dit keer voor vele jaren.  Het wordt nog beter.  Onder de bezielende leiding van Norbert Delmulle wordt in 1967-68 gepromoveerd naar derde nationale. 

​

Gewezen eerste nationalers worden er speler trainer : Freddy Qvicq (A.S. Oostende), de legendarische Wim Reyers (S.V. Waregem) en Luc Sanders (Club Brugge).  Na het seizoen 1985-86 volgt een degradatie naar Bevordering.  Niet voor lang echter.  Bernard Verheecke (ex-Club Brugge, R.W.D.M. en A.A. Gent) brengt ons als speler-trainer in 1987-88 terug naar derde nationale.  Dit als beste tweede van de 4 bevorderingsreeksen.  Hierna volgt een lange reeks van degradaties en kampioenstitels. 

 

In 2002 viert K.S.C. Menen zijn 100-jarig bestaan met een titel en promotie naar eerste provinciale.  Ook dit keer maar voor één jaar.  Maxim Vandamme (ex-Menen en K.V. Kortrijk) komt aan het roer en leidt ons naar eerste provinciale.  Menen groeit er uit, tot een vaste waarde. 

Pascal Verriest wordt de nieuwe trainer en weet de promotie naar Bevordering te bewerkstelligen, dit na een beklijvende wedstrijd op het veld van het Waalse Saint Ghislain – Tertre.  K.S.C. Menen lijkt zijn trainer voor lange jaren gevonden te hebben. 

 

Na het seizoen 2013-14 wordt een fusie aangegaan met buur K.F.C. Toekomst Menen.  De nieuwe naam wordt K.S.C.T. Menen en bij de geel-zwarte kleuren wordt wit gevoegd. Stamnummer 56 blijft.  Sporting weet zelfs de poort naar Tweede Afdeling te openen. 

 

Het fusiehuwelijk lijkt geslaagd, en onder de leiding van trainer Pascal Verriest (met een klein intermezzo) wordt K.S.C.T. Menen een koploper in zijn reeks.  Helaas, aan het einde van 2018-19 pakken donkere wolken samen boven onze vereniging.  Om diverse redenen haken de belangrijkste sponsors af.  Bijna de volledige spelerskern zoekt andere oorden op.  Sporting moet op zoek naar een nieuwe spelerskern en stelt die samen uit eigen beloftevolle jeugd, met spelers van over de Franse grens.  Het corona-virus verplicht ons om na enkele speeldagen het seizoen stop te zetten.

 

Even lijkt het ergste voorbij. Maar niets is minder waar.  Door Covid wordt de kompetitie 2019/20 na 26 speeldagen stopgezet.

​

In 2020/21 is het nog erger.  Na amper 3 speeldagen wordt de kompetitie stilgelegd en als niet gespeeld beschouwd.  Ook in 2021/22 helden nog bepaalde restricties.

S.C.T. Menen (en ook de andere clubs) lopen de financiële inkomsten mis.  En zonder geld kan niet gewerkt worden.  Halfweg het seizoen 2021/22 besluit het bestuur de handdoek in de ring te werpen en besluit S.C.T. Menen met inbegrip van de jeugd stop te zetten.  Een donderslag bij heldere hemel.  Gelukkig zijn er enkele bestuursleden die het onmogelijke van deze beslissing inzien.  Ze besluiten met de jeugdwerking verder te gaan.  Even later wordt beslist een doorstart te maken in vierde provinciale met een fanionteam.  Men besluit met eigen jeugd verder te werken in een eerste elftal en beloften, aangevuld met enkele ervaren spelers.  De jeugdwerking van S.C.T. Menen heeft de club gered en schenkt de Menenaars voetbal in het Vaubanstadion.  Misschien kunnen onze jongeren zich spiegelen aan de Menense jeugdspelers die het tot in eerste klasse brachten.  Eddy Kinsabil op kop, en ook Ghislain Vergote en Filip Gaudens.  Anderen speelden in nationale reeksen.

Het Sportingschip vaart opnieuw.  Laat ons hopen dat de financiële toestand goed blijft en dat verder kan gewerkt worden aan de wederopstanding van onze geliefde club.  Een uitstekende jeugdwerking als solide basis.

Geel Zwart in hart en nieren.

Mario Libbrecht

Archivaris.